هدف از پژوهش حاضر، تعیین رابطه میان حمایت سازمانی و خودکارآمدی پژوهشی با نقش میانجی‌ رشد توانایی آینده‌پژوهی معلمان مقطع ابتدایی بوده است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی بوده است. جامعه آماری شامل همۀ معلمان مقطع ابتدایی شهر بهشهر به تعداد 359 نفر در سال تحصیلی 98-1397 بوده است. نمونه آماری با استفاده از جدول کرجسی و مورگان، به تعداد 186 نفر و به­‌شیوه نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای برحسب جنسیت انتخاب شده است. برای گرد‌آوری داده‌ها از سه پرسشنامه‏ حمایت سازمانی آلن و همکاران (2008)، خودکارآمدی پژوهشی صالحی (1390) و رشد توانایی آینده‌پژوهی لشکری (1399) استفاده شده است. روایی صوری ابزارها را صاحب‌نظران و متخصصان مربوطه تأیید کرده‌­اند. پایایی آنها با به­‌کارگیری فرمول آلفای کرونباخ برای هریک به ترتیب برابر 0/82، 0/79 و 0/80 به­‌دست آمده است. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش، از روشهای آمار توصیفی و استنباطی و مدل‌یابی معادلات ساختاری، به­کمک نرم‌افزار آماری لیزرل بهره گرفته شده است. نتایج نشان دادند که میان حمایت سازمانی و رشد توانایی آینده‌پژوهی با خودکارآمدی پژوهشی معلمان رابطه معنادار وجود دارد. با توجه به مدل نهایی می‌توان گفت که حمایت سازمانی با میزان ضریب مسیر 0/44 بر خودکارآمدی پژوهشی اثر مثبت دارد و رشد توانایی آینده‌پژوهی نیز با ضریب مسیر 0/49 بر خودکارآمدی پژوهشی اثر مثبت دارد و حمایت سازمانی با میزان ضریب مسیر 0/71 بر رشد توانایی آینده‌پژوهی اثر مثبت دارد. همچنین نقش میانجی رشد توانایی آینده‌پژوهی در رابطه میان حمایت سازمانی و خودکارآمدی پژوهشی تائید شد.