فشار روانی که به مادران کودکان اوتیسم وارد میشود، منجر به کاهش خودکارآمدی این مادران میشود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم انجام گرفته است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیشآزمون - پسآزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را مادران دارای کودک اوتیسم شهر اصفهان تشکیل دادند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی به دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. به دلیل ریزش نمونه، 10 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه باقی ماندند. ابزار پژوهش، مقیاس خودکارآمدی مادران برکلی ساخته هالووی و همکاران (2005) بود. گروه آزمایش هشت جلسه ۹۰ دقیقهای درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند و برای گروه گواه هیچ مداخلهای اعمال نشد. دادهها با بهرهگیری از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) تجزیهوتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش خودکارآمدی و مؤلفههای آن (مسئولیتپذیری، خودمدیریتی، پذیرش فرزند و ارزیابی مثبت فرزند) در مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر بوده است (0/05>p). از این رو میتوان گفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد میتواند در افزایش خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر باشد و از طریق این نوع درمان میتوان به مادران دارای کودکان اوتیسم کمک کرد.
Ahmadi A, Raeisi, Ph.D. Z. Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy in Improving Self-Efficacy of Mothers of Children with Autism. QJFR 2019; 16 (2) :123-137 URL: http://qjfr.ir/article-1-1101-fa.html
احمدی اکرم، رئیسی زهره. اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم. فصلنامه علمی- پژوهشی خانواده و پژوهش. 1398; 16 (2) :123-137