مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه تعامل والدین- نوجوان و درگیری تحصیلی دانش‌آموزان با واسطه‌گری یادگیری خودتنظیمی انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگی بود و روابط میان متغیرها با به­‌کارگیری مدل‌یابی معادلات ساختاری مورد بررسی قرار گرفت. جامعۀ آماری دربرگیرندۀ همه دانش‌آموزان پایه دهم بود که در سال تحصیلی 97-1396 در دبیرستانهای شهر بوشهر مشغول به تحصیل بوده‌اند. شرکت‌کنندگان پژوهش 603 (329 دختر و 274پسر) نفر از دانش‌آموزان بودند که به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌­ای انتخاب شدند و مقیاس ارتباط والدین-نوجوان (بارنز و اولسون، 1982)، پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (پینتریچ و دی‌گروت،1990) و پرسشنامه درگیری تحصیلی (ریو و تسنگ، 2011) را تکمیل کردند. داده‌های گردآوری شده با نرم‌افزارهای SPSS و AMOS (ویرایش 24) تحلیل شدند. یافته‌های پژوهش نشان دادند که مدل با داده‌های پژوهش برازشی مناسب دارد و تعامل والدین-نوجوان به­‌صورت مثبت و معنادار با یادگیری خودتنظیمی و نیز درگیری تحصیلی در مدرسه رابطه دارد. همچنین رابطۀ یادگیری خودتنظیمی و درگیری تحصیلی در مدرسه مثبت و معنادار بود. علاوه بر این یادگیری خودتنظیمی رابطۀ میان تعامل والدین- نوجوان و درگیری تحصیلی را واسطه‌گری می‌کرد. بر اساس نتایج به‌دست آمده از این پژوهش می‌توان گفت به‌­منظور افزایش درگیری تحصیلی دانش‌آموزان در مدرسه،  والدین باید به روابط مثبت خود با فرزندان نوجوان و نیز خودتنظیمی تحصیلی آنها توجه کنند.