این پژوهش با هدف مدل­‌یابی خودتنظیمی هیجانی دانش‌­آموزان بر اساس فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری آموزشگاهی با نقش واسطه‌­ای تاب­‌آوری انجام شده است. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی است که با استفاده از مدل‌یابی معادلات ساختاری انجام شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر 209177 نفر، شامل همۀ دانش‌­آموزان پسر مشغول به تحصیل در دوره دوم دبیرستانهای تهران در سال تحصیلی 1400-1399 بودند که بر اساس قاعده استیونز نمونه‌­ای به حجم 385 نفر انتخاب و به پرسشنامه‌­های تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (2007)، عملکرد خانواده اپشتاین و همکاران (1983)، جو مدرسه زولیگ و همکاران (2009) و تاب­آوری کانر و دیویدسون (2003)، پاسخ دادند. نتایج نشان داد که مدل خودتنظیمی هیجانی براساس فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری با مدرسه با نقش اثرگذار تاب­آوری از برازشی مطلوب برخوردار است. یافته‌­ها نشان دادند که اثر مستقیم فرایندهای ارتباطی خانواده بر تنظیم مثبت هیجان (β=0/420 و0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/269 و0/001=P) معنادار است، اما اثر مستقیم سازگاری آموزشگاهی بر تنظیم مثبت هیجان(β=0/031 و0/05<P) و تنظیم منفی هیجان (β=0/661 و 0/05<P) معنادار نیست. همچنین نتایج نشان داد که اثر غیرمستقیم فرایندهای ارتباطی خانواده بر تنظیم مثبت هیجان(β=0/270 و 0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/133 و 0/001=P) معنادار است و اثر غیرمستقیم سازگاری آموزشگاهی بر تنظیم مثبت هیجان(β=0/229 و 0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/113 و 0/001=P) نیز معنادار است. در نتیجه فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری آموزشگاهی می‌­توانند بر خودتنظیمی هیجانی دانش‌­آموزان تأثیر داشته باشند.