هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش مهارت حل مسئله بر رابطه معلم – شاگرد و رضایت از زندگی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل همۀ دانش‌آموزان دختر پایه ششم مقطع ابتدایی شهرستان رباط‌کریم بود. حجم نمونه پژوهش شامل 60 نفر (30 نفر گروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل) بود که به‌صورت در دسترس انتخاب‌ شدند. ابزار پژوهش علاوه بر برگه حاوی اطلاعات جمعیت­شناختی شامل دو پرسشنامه بود که عبارت‌اند از: پرسشنامه رابطه معلم – شاگرد موری و زیواچ (2011) و پرسشنامه رضایت از زندگی در دانش‌آموزان هیوبنر (2001). نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس بیانگر این بود که آموزش حل مسئله بر رضایت از خانواده، رضایت از مدرسه و رضایت از خود گروه آزمایش تأثیری معنادار دارد (0/05> p) ولی بر رضایت از محل و رضایت از دوستان تأثیر معنادار ندارد (0/05<p). همچنین نتایج نشان داد که آموزش حل مسئله منجر به بهبود هر سه بعد رابطه معلم – شاگرد (ارتباط، حمایت و از خود بیگانگی) در گروه آزمایش‌شده است (0/05>p). نتیجه این پژوهش بیانگر این بود که دست‌اندرکاران آموزش و پرورش، به‌ویژه وزارت آموزش و پرورش زمینه‌های لازم را برای آموزشهای حل مسئله به دانش‌آموزان فراهم آورند. همچنین مشاوران و مربیان تربیتی باید از آموزشهای حل مسئله برای بهبود دانش‌آموزانی که دچار مشکلاتی مانند تعارض با معلم و عدم رضایتمندی اند، بهره بگیرند.