پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی خانواده- درمانی شناختی- رفتاری بر بهبود روابط والدین و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسی- جبری صورت پذیرفته است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش­‌آزمون- پس­‌آزمون با گروه کنترل  بود. جامعه آماری همۀ نوجوانان و والدین نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسی- جبری بودند که به روش نمونه‌­گیری در دسترس 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری(کنترل و آزمایش) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 8 جلسه تحت  درمان خانواده- محور به شیوه شناختی- رفتاری (CBFT)منطبق بر مدل فریمن و گارسیا(2009) قرار گرفت و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. پیش و پس از مداخله، برای سنجش رابطه والد-فرزندی از پرسشنامه ارزیابی رابطه والد – فرزند (PCRS) (فاین و همکاران، 1983) استفاده شد. برنامه پیگیری 6 ماهه بر اساس گزارشات خانواده- درمانگر و ارزیابی مستقل از شرایط اختلال صورت گرفت. داده‌­های پژوهش از طریق آزمونهای تحلیل کوواریانس تک متغیری و چندمتغیری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خانواده- درمانی به شیوۀ شناختی- رفتاری بر بهبود اختلال و ارتباط میان والدین و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسی- جبری مؤثر است(0/05>p). نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که خانواده- درمانی به شیوۀ شناختی- رفتاری در ابعاد عاطفه مثبت، آزردگی – سردرگمی نقش، همانندسازی و ارتباط یا گفت و شنود بر بهبود ارتباط والدین و نوجوان مبتلا به اختلال وسواسی- جبری مؤثر است (0/05>p)و پیگیری 6 ماهه نشان داد که در روابط 66/7% والدین و فرزندان نوجوان آنان بهبود جدی ایجاد شده است.