در نظام آموزشی ایران، «مدرسه‌در‌خانه» مراحل ابتدایی خود را پشت سر می‌گذارد. در حال حاضر ابعاد استفاده از این رویکرد ابهامات بسیار دارد، از این رو در این مقاله، مفهوم و جایگاه مدرسه‌در‌خانه و ضرورت آن در نظام آموزشی ایران بررسی شده است. در این پژوهش موضوعات فوق طی سالهای 2018- 1976 در اسناد خارجی و 1396-1370 در آثار داخلی بررسی شده است. برای دستیابی به این تبیین، با استفاده از روش سنتزپژوهی، تعداد 98 پژوهش با روشی نظام‌مند انتخاب، واکاوی محتوایی و دسته‌بندی شدند. پس از آن ترکیبی از یافته‌ها، طبق اصول تلفیق، بازاندیشی و بازآرایی داده‌ها ارائه شده است. در پایان هر بخش، تجمیع یافته‌ها و نتیجه‌گیری کلی، در صورت ضرورت ارائه شده‌ است. نتایج نشان داد که آموزش‌وپرورش کودکان با نظارت مستقیم والدین و برنامه‌­های درسی منعطف از مفاهیم مهم مدرسه‌درخانه است. رشد و پیشرفت این رویکرد در خارج از کشور، به دلایل آموزشی و ارزشی قابل توجه است، اما جایگاه آن در ایران، در هاله ای از ابهام قرار دارد. در حالی­که به‌­کارگیری و توجه به آن، به سبب نارساییهای بسیاری که در نظام آموزشی ایران وجود دارد، ضروری است. این نارساییها عبارت اند از: 1) ناکارآمدی نظام آموزش‌و‌پرورش؛ 2) نابرابری آموزشی؛ 3) نظام آموزشی متمرکز و دیوانسالار؛ 4) روشهای تدریس سنتی؛ 5) کتاب‌- محوری در برنامه درسی و 6) دوگانگی ارزشی خانه و مدرسه.