هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه دوسویه تنظیم هیجان والدین و اجتماعی کردن هیجان فرزندان بوده است. پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل مادران و پدران دارای فرزند 6 تا 10 سال شهر تهران بود که فرزندان آنها در سال تحصیلی 98-1397 در مدارس ابتدایی مشغول به تحصیل بودند. از جامعه ذکر شده، 120زوج به روش نمونه­‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به دو پرسشنامه سازگاری با هیجانهای منفی کودکان فابز و همکاران (1990) و دشواری در تنظیم هیجان  گراتز و رومر (2004) پاسخ دادند. داده‌­های گردآوری شده با روش همبستگی پیرسون و تحلیل اثرات عامل- شریک  و با استفاده از نرم­‌افزار APIM تحلیل شدند. یافته­‌ها نشان دادند که اثر عامل برای پیش­‌بینی واکنشهای حمایتگر و غیرحمایتگر مادران به واکنشهای هیجانی فرزندان از طریق دشواری در تنظیم هیجان مادران از نظر آماری معنادار نبود (0/05<P). اثر عامل برای پیش­‌بینی واکنشهای حمایتگر و غیرحمایتگر پدران به واکنشهای هیجانی فرزندان از طریق دشواری در تنظیم هیجان پدران از نظر آماری معنادار بود. به این معنا که دشواری در تنظیم هیجان پدر قادر به پیش‌­بینی واکنشهای حمایتگر و غیرحمایتگر پدران به هیجانهای فرزندان­شان است، اما اثر شریک دشواری در تنظیم هیجان پدر و مادر در پیش‌­بینی واکنشهای حمایتگر و غیرحمایتگر پدران به هیجانهای فرزندان­شان از نظر آماری معنادار نبود (0/05<P). در تبیین این نتایج می­‌توان گفت که مهارتهای تنظیم هیجان در والدین تأثیراتی متفاوت بر واکنشهای حمایتگر و غیرحمایتگر آنها به هیجانهای فرزندان­شان دارد و دشواری در تنظیم هیجان مادران تأثیری بر رابطه والد- فرزندی و نقش مادری آنها نمی­‌گذارد.