در خانواده ایرانی، مادران سهم مهمی در پیگیری، نظارت و همراهی امور درسی و تحصیلی فرزندان برعهده دارند. با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس و انتقال کلاسهای درس به فضای مجازی و فضای خانه، بخش قابل‌­توجهی از آموزشهای درسی به شیوه الکترونیکی انجام شد و مسئولیت مادران در امر آموزش و پیشرفت تحصیلی دانش‌­آموزان افزایش پیدا کرد. اتخاذ راهبرد آموزش مجازی در شرایط بحران کرونا سبب افزایش مشارکت و درگیری مضاعف مادران در امر آموزش شد. در این شرایط جهان زندگی روزمره مادران تحت­‌تأثیر قرار گرفته است و تجربه متفاوتی را پشت سر می‌­گذرانند. هدف از انجام دادن این پژوهش، فهم تجربه و تفسیر مادران دارای فرزند دانش‌­آموز دبستانی از آموزشهای الکترونیکی است. رویکرد پژوهش کیفی و روش اجرای آن نظریه داده‌­بنیاد برساخت­‌گراست. نمونه پژوهش بر مبنای نمونه­گیری هدفمند از نوع گلوله برفی و در دسترس انتخاب شده است. به این منظور 26 نفر از مادران  49-29 ساله را که حداقل دارای یک فرزند دبستانی بودند، در مطالعه مشارکت دادیم و برای دسترسی به داده­‌های موردنیاز با آنها مصاحبه نیمه‌­ساختاریافته انجام دادیم. برای تحلیل داده‌­ها از روش کدگذاری نظری در دو سطح باز و محوری بهره­ گرفتیم. پس از تجزیه و تحلیل داده‌­ها، هفت مقوله اصلی کشف شد که عبارت­‌اند از: فشار روانی مضاعف، اخلال روال روزمره، نقش مادر/معلمی، وسواس تکلیف، فاصله نقش دانش­‌آموز، شکست تابوی مجازی و تردید در یادگیری و سنجش. در بحث و نتیجه­‌گیری به تفسیر مقولات ساخته­‌شده ذیل زیرمقولات و مفاهیم پرداخته شد.