پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش برقراری ارتباط کلامی به والدین بر بهبود رابطه مادر-دختر انجام شده است.این پژوهش نیمه ­آزمایشی و از نوع پیش­آزمون و پس‌­آزمون با گروه کنترل است. جامعۀ آماری پژوهش حاضر شامل مادران دختران نوجوان مقطع متوسطه اول، پایه­‌های هفتم و هشتم شهرستان یزد در نیمه اول سال تحصیلی 98-1397 بوده است که تعداد آنها حدوداً 1170 نفر بود. برای اندازه‌­گیری میزان تعارض در پیش‌­آزمون و پس‌­آزمون از پرسشنامه شیوه­‌های حل تعارض والد- فرزند اشتراوس (1990)، همچنین به منظور سنجش رابطه والد – فرزندی از مقیاس رابطه والد – فرزندی فاین، مورلند و شوبل (1983) استفاده شده است. از میان مادران، 44 نفر که نمرات آنان بالاتر از دیگر مادران بود انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت آموزش مهارت ارتباط کلامی قرار گرفت، سپس در مورد دو گروه پس‌­آزمون اجرا شد. در تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات این پژوهش، از آمار استنباطی شامل آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) برای بررسی تفاوت میان گروهها استفاده شده است. نتایج نشان داد شرکت در کلاسهای آموزش ارتباط کلامی به کاهش تعارضات و افزایش بهبود رابطه میان مادر – دختر در مقایسه با گروه کنترل می‌­انجامد. در مجموع نتایج پژوهش نشان داد که برگزاری و شرکت در جلسات آموزشی برقراری ارتباط کلامی موجب کاهش تعارضات و بهبود رابطه میان مادر و دختر می­‌شود.