پژوهش حاضر، به منظور تعیین اثربخشی رابطه درمانی والد-کودک بر کاهش استرس والدگری مادران و افزایش پذیرش والدینی کودکان دبستانی شهر اهواز انجام شده است. جامعه این پژوهش شامل همۀ مادران دانش­‌آموزان مقطع ابتدایی ناحیه 2 اهواز در سال 1395 بودند. نمونه پژوهش (30 نفر) به صورت تصادفی از میان کسانی انتخاب شدند که به فراخوان پژوهشگر پاسخ داده بودند. در نهایت افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=15) و گواه (n=15) گمارده شدند. مادران در ده جلسۀ آموزش رابطه درمانی والد-کودک بر اساس الگوی لندرث و براتون شرکت کردند، در حالی که اعضای گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند. داد‌‌ه ­ها در سه مرحله پیش آزمون، پس‌ ­آزمون و پیگیری گردآوری شدند. برای گرد­آوری اطلاعات از فرم کوتاه شاخص استرس فرزند­پروری و پرسشنامه طرد و پذیرش والدینی ویژه کودکان (فرم مادر) استفاده شده است. داده­‌ها به وسیله نرم ­افزار SPSS و به روش تحلیل کووایانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌­ها نشان دادند که مداخله رابطه درمانی والد-کودک منجر به کاهش استرس والدگری مادران و افزایش پذیرش والدگری کودکان در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه شده است. این نتایج در سطح 0/05>p  معنادار بودند. برای بررسی تداوم اثر مداخله رابطه درمانی  والد- کودک داده­‌های مرحله پیگیری با مرحله پیش­‌آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند که نتایج نشان داد اثر این مداخله تا یک ماه پس از پایان جلسات رابطه درمانی والد-کودک تداوم داشته است. این نتایج نیز در سطح 0/05>p معنادار بودند. بنابراین می­توان نتیجه گرفت که برنامه رابطه درمانی کودک-والد برنامه‌­ای اثربخش برای کاهش استرس والدگری و افزایش پذیرش والدینی است.