هدف پژوهش حاضر4 بررسی اثربخشی زوج­‌درمانی هیجان- محور بر بهبود سازگاری زناشویی و صمیمیت زوجها بود. طرح این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل است. 32 نفر از والدین دانش­آموزان (16 زوج) مراجعه کننده به کلینیکهای مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران به شیوه نمونه­‌گیری در دسترس و بر اساس ملاکهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه زوج‌­درمانی هیجان- محور (8 زوج- 16 نفر) و کنترل (8 زوج- 16 نفر) تقسیم شدند. گروه زوج­‌درمانی هیجان- محور، تحت ده جلسه درمانی و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. به منظور پیگیری پایداری درمان، متغیر وابسته دو ماه پس از درمان نیز اندازه‌­گیری شد. برای سنجش میزان سازگاری زناشویی از پرسشنامه اسپانیر(1976) و برای سنجش صمیمیت زوجها از پرسشنامه صمیمیت واکر و تامسون (1983) استفاده شد. داده‌­ها با استفاده از آزمون­ تحلیل واریانس دو عاملی با اندازه‌­گیری مکرر روی یک عامل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که زوج­‌درمانی هیجان- محور نسبت به گروه کنترل منجر به تغییرات مؤثر و ماندگاری در مؤلفه‌های سازگاری و صمیمیت زوج­ شد (0/05>P). از این رو براساس یافته­‌های پژوهش حاضر می توان رویکرد زوج­درمانی هیجان- محور را به عنوان یک رویکرد اثربخش در بهبود روابط زناشویی، سازگاری و صمیمیت به کار برد که در نهایت می­‌تواند منجر به تداوم زندگی زناشویی شود.