پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش به آموزش مجازی و رابطه آن با انگیزش شغلی و خودکارآمدی معلمان درس تربیت بدنی شهر اهواز در دوران کرونا انجام شده است. روش پژوهش همبستگی بود و جامعه آماری آن را همه معلمان تربیت بدنی منطقه یک تا چهار شهر اهواز تشکیل دادند که در سال تحصیلی 1400-1399 مشغول به خدمت بودند. از میان این افراد نمونه‌ای به حجم 244 نفر با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند و با به­‌کارگیری پرسشنامه‌های نگرش به آموزش مجازی وطن‌پرست و همکاران (1395)، پرسشنامه خودکارآمدی معلمان چانن- موران و وولفک­‌هوی (2001) و پرسشنامه انگیزش شغلی لوداهل و کجنر  (1965) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌های پژوهش با روشهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر از طریق نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس نسخه 22 و ایموس نسخه 20 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان دادند که میانگین مؤلفه‌های نگرش به آموزش مجازی، انگیزش شغلی و خودکارآمدی معلمان درس تربیت بدنی شهر اهواز در حد انتظار است و میان نگرش به آموزش مجازی و مؤلفه‌های انگیزش شغلی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد، اما میان نگرش به آموزش مجازی و مؤلفه خودباوری معلمان درس تربیت‌بدنی شهر اهواز ارتباط معنادار وجود ندارد. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که مدل پژوهش دارای برازش کامل است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نگرش مثبت نسبت به آموزش مجازی سبب افزایش انگیزش شغلی و خودکارآمدی معلمان درس تربیت بدنی شهر اهواز‏ می‌شود.