پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه سبک ‌دلبستگی مادران با سازگاری ‌اجتماعی و تحصیلی فرزندان نوجوان دانش‌آموز انجام شده است. پژوهش ­از ­نوع­ توصیفی­ و همبستگی ­است. جامعه آماری همه نوجوانان دانش‌آموز دختر و پسر با دامنه سنی 18-14 سال شهر تبریز و همچنین مادران آنها در سال 1400 بود که از میان آنها 366 نفر(245دختر و 121پسر) به روش نمونه‌­گیری در دسترس انتخاب ‌شدند. برای‌ گردآوری‌ داده‌ها ‌‌‌از‌ پرسشنامه‌های ‌سبک‌ دلبستگی بشارت(1384) و سازگاری ‌اجتماعی/‌ تحصیلی سینها و سینگ (1998) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌­ها از طریق آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه همزمان و نرم‌افزارSPSS20  انجام شد. یافته‌­های پژوهش نشان دادند که: 1) بین سبک ‌دلبستگی مادران و سازگاری‌ تحصیلی فرزندان رابطه وجود دارد ( 0/01≥p)؛ 2) بین سبک ‌دلبستگی ایمن مادران و سازگاری ‌اجتماعی فرزندان رابطه معنا‌­دار وجود دارد (0/05≥p)؛ 3) بین سبک ‌دلبستگی ناایمن/ اجتنابی مادران و سازگاری ‌اجتماعی فرزندان رابطه معنادار وجود دارد ( 0/05≥p)؛ 4) بین سبک ‌دلبستگی ناایمن/اجتنابی مادران و سازگاری‌تحصیلی فرزندان رابطه معنا‌دار وجود دارد ( 0/01≥p) و 5) بین سبک ‌دلبستگی ناایمن/دوسوگرای مادران و سازگاری‌ تحصیلی فرزندان رابطه معنا‌دار وجود دارد(0/01≥p). از مطالب‌ ‌فوق‌ می‌توان استنتاج‌ کرد‌ مادرانی که سبک‌ دلبستگی ایمن دارند، فرزندانشان شناخت اجتماعی بالاتر و توانایی بیشتر در حوزه سازگاری اجتماعی و مادرانی که سبک ‌دلبستگی ناایمن دارند، فرزندانشان توانایی کمتر در دو حوزه سازگاری اجتماعی و تحصیلی دارند. بنابراین نوع طبقه دلبستگی مادران می­‌تواند بر سبک دلبستگی فرزندان و همچنین بر وضعیت رفتاری، هیجانی و اجتماعی فرد در سالهای بعد نقشی مؤثر و بسزا داشته باشد.