فعالیت­‌بدنی برای ارتقای سطح سلامت جسمانی، ذهنی و اجتماعی کودکان و نوجوانان دارای اختلال طیف اوتیسم ضروری است. عوامل بسیاری در کمبود مشارکت این افراد در فعالیتهای بدنی دخیل­‌­اند. هدف پژوهش حاضر بررسی موانع خانوادگی مشارکت کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اوتیسم در  فعالیتهای بدنی است. مطالعۀ حاضر از نوع توصیفی و پس رویدادی- علی است. نمونۀ آماری، 370 نفر 8 تا 20 سال با اختلال طیف اوتیسم (هر دو جنس) از سراسر کشور بودند که به‌­صورت نمونه­‌گیری خوشه­‌ای گزینش شدند. در این پژوهش از پرسشنامۀ محقق‌­ساخته موانع مشارکت در فعالیتهای بدنی کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اوتیسم (ضریب آلفای کرونباخ 0/985) استفاده شده است. از آمار توصیفی و استنباطی در نرم­‌افزار SPSS23 و اسمارت PLS3­ استفاده شده است. نتایج نشان داده که موانع فعالیت­‌بدنی کودکان و نوجوانان دارای اختلال طیف اوتیسم عوامل خانوادگی است. عبارت «والدین ترجیح می­‌دهند تا فرزند به­‌جای فعالیتهای بدنی بیشتر به تعهدات و تکالیف مدرسۀ خود بپردازد»، مهم‌­ترین مانع و گویۀ «فعالیت­‌بدنی زمان زیادی را از فرزندم می­‌گیرد تا بخواهد به سایر تعهدات خانوادگی و کارهای روزمره بپردازد.» کم اهمیت­‌ترین مانع گزارش شده است. با توجه به نقش مؤثر خانواده‌­ها در مشارکت فرزندان در فعالیتهای بدنی، پیشنهاد می­‌کنیم که به­‌منظور ارتقای سطح فعالیت‌­بدنی کودکان و نوجوانان دارای اختلال طیف اوتیسم، به موانع خانوادگی توجه و راهکارهایی برای غلبه بر آنها ارائه شود.