هدف این پژوهش مقایسه سبکهای دلبستگی و تمایزیافتگی خود در والدین با گرایش به تک­‌فرزندی و چندفرزندی بوده است. روش پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه­‌ای (پس­‌رویدادی) بود. جامعه آماری شامل والدین دانش­‌آموزان مقطع ابتدایی شهر مرودشت بود که با استفاده از نمونه­‌گیری تصادفی ساده 50 نفر از والدین با گرایش به تک­‌فرزندی و 50 نفر از والدین با گرایش به چند­فرزندی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این پژوهش برای گردآوری اطلاعات لازم از پرسشنامه گرایش به فرزندآوری (عنایت و پرنیان، 1392)، پرسشنامه سبکهای دلبستگی (هازن و شیور، 1987) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، 2011) استفاده شده است. در تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات این پژوهش، از آمار استنباطی شامل آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانوا) برای بررسی تفاوت میان گروهها استفاده شده است. براساس نتایج به‌­دست آمده و با استفاده از آزمون مانوا می­‌توان گفت میانگین نمرات سبکهای دلبستگی ناایمن  (اجتنابی و دوسوگرا) در والدین با گرایش به تک­‌فرزندی نسبت به والدین با گرایش به چندفرزندی بیشتر بود، به جز سبکهای دلبستگی ایمن که میانگین آن در والدین با گرایش به چند­فرزندی بیشتر دیده شد. همچنین یافته‌­ها نشان دادند که والدین با گرایش به تک­‌فرزندی در واکنش­‌پذیری هیجانی و برش هیجانی به­‌جز موضع من دارای نسبتی بالاتر در مقایسه با والدین با گرایش به چند­فرزندی بودند.