این پژوهش با هدف تعیین نقش پیش بینی کننده انعطاف­پذیری خانواده، تمایزیافتگی و سبک دلبستگی والدین در پیش بینی تمایزیافتگی و سبک دلبستگی فرزندان نوجوان انجام گرفته است. جامعه آماری آن دانش آموزان دختر و پسر سالهای اول، دوم و سوم متوسطه شهر تهران بود که از میان آنها 283 دانش آموز به شیوه نمونه گیری خوشه ای_  تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و به همراه پدران ومادران خود در این پژوهش شرکت­کردند  ابزارهای به کار رفته در این پژوهش شامل پر‌‌سشنامه­های انعطاف­ پذیری خانواده (شاکری،1382)، فرم کوتاه پرسشنامه تمایزیافتگی(دریک،2011) و مقیاس دلبستگی بزرگسالان (گریفینوبارتولومیو،1994)بود. داده­ها با استفاده از روشهای آماری ماتریس همبستگی و رگرسیون گام به گام با نرم افزار SPSS 22 مورد تحلیل قرارگرفته اند. نتایج نشان می­دهد انعطاف پذیری خانواده، سبک دلبستگی کناره گیر و مؤلفه واکنش هیجانی ما در درجهت مثبت و سبک دلبستگی پریشان پدر درجهت منفی توان پیش بینی 34 درصد از تغییرات تمایز یافتگی فرزندان را دارند. همچنین گسلش عاطفی ما در، انعطاف پذیری خانواده، گسلش عاطفی پدر در جهت مثبت وسبک پریشان پدر درجهت منفی توان پیش بینی15 درصد از تغییرات دلبستگی ایمن فرزندان را دارند. انعطاف­پذیری خانواده مهم­ ترین پیش­بین سبکهای ناایمن فرزندان است. براین اساس انعطاف­ پذیری خانواده و ویژگیهای فردی هر دو والد و کیفیت تعاملات در زندگی خانوادگی از مهم­ترین تعیین کننده های تمایزیافتگی و دلبستگی ایمن در فرزندان هستند.