هدف از انجام دادن این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش مادران به روش بارکلی بر بهبود رابطۀ والد- کودک دانش آموزان مضطرب دبستانهای شهر فارسان بوده است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌­آزمون، پس‌­آزمون و گروه گواه بوده و ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (۱۹۹۷) و پرسشنامۀ رابطۀ کودک- والد پیانتا (۱۹۹۲) (با سه خرده مقیاس نزدیکی، وابستگی و تعارض) بوده است. ابتدا با استفاده از مقیاس اضطراب کودکان اسپنس، کودکان مضطرب غربال شدند. نمونۀ پژوهش شامل 3۰ دانش آموز از دبستانهای شهر فارسان در سال تحصیلی 96-1395 بود که آنها به دو گروه آزمایشی (شامل 1۵ نفر) و گروه گواه (شامل 1۵ نفر) گمارده شدند. قبل از ارائۀ مداخله و آموزش والدین هر دو گروه آزمایشی و گواه پرسشنامه رابطۀ کودک-والد پیانتا را به عنوان پیش­آزمون تکمیل کردند. سپس گروه آزمایشی ده جلسه تحت‌‌ مداخلۀ آموزش والدین به روش بارکلی قرار گرفت، در حالی که گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان دورۀ آموزش مادران از هر دو گروه پرسشنامۀ رابطه والد- کودک پیانتا به­‌عنوان پس‌­آزمون گرفته شد. سپس داده­‌های به­‌دست آمده تحلیل آماری شدند. یافته­‌های تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکووا) نشان دادند که آموزش مادران به روش بارکلی سبب بهبود معنادار رابطۀ والد- کودک (28/27= F و 0/000 = p) می‌­شود. نتایج نشان دادند که این برنامه آموزشی بر هر سه خرده­‌مقیاس نزدیکی، وابستگی و تعارض اثر مثبت دارد و سبب بهبود آنها می‌­شود.