هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب­‌آوری بر فرسودگی تحصیلی و سلامت روان دانش‌­آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهر ایلام در سال تحصیلی 98-1397 بوده است. از جامعه آماری موردنظر دو کلاس 20 نفری در مجموع 40 دانش‌­آموز پسر برای نمونه تحقیق به‌­صورت تصادفی چندمرحله‌­ای انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. روش پژوهش از نوع شبه­‌آزمایشی و طرح آن پیش‌­آزمون- پس‌­آزمون با گروه کنترل بود. برای گردآوری داده‌­های پژوهش از پرسشنامه­‌های فرسودگی تحصیلی برسو، سالانووا و شافلی (1997) و سلامت روان گلدبرگ و هیلیر (1979) استفاده شد. پس از تشکیل گروهها، ابتدا یک پیش‌­آزمون به‌­عمل آمد، سپس گروه آزمایش به­‌مدت ده جلسه و در هر جلسه به‌­مدت 75 دقیقه آموزش تاب­‌آوری به‌­صورت کارگاهی دریافت کرد. پس از پایان دوره آموزشی، از هر دو گروه آزمایش و کنترل پس­‌آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده­‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شده که نتایج آن نشان داد افرادی که در دوره آموزش تاب‌­آوری شرکت کردند فرسودگی تحصیلی کمتر و سلامت ­روان بیشتری نسبت به افرادی که در این دوره شرکت نکردند داشتند. بر اساس نتایج این پژوهش پیشنهاد می‌­شود که سیاستگذاران و مسئولان مربوطه به­‌ویژه مشاوران مدارس برای معلمان، دانش‌­آموزان و خانواده­‌های آنها در مورد تاب­‌آوری و تأثیر آن بر فرسودگی تحصیلی و سلامت روان دانش‌­آموزان کارگاههای آموزشی با راهکارهای عملی برگزار کنند.