پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش احساس تنهایی در گرایش به استفاده از شبکه‌های اجتماعی در میان دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران، طراحی و اجرا شده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی است و روش آن پیمایشی و ابزار اندازه‌گیری، پرسشنامه است. در این پژوهش از مقیاس تجدیدنظر شدۀ احساس تنهایی راسل (UCLA) استفاده شده که راسل، پپلاو و کوترونا (1980) آن را تدوین کرده‌­اند و شکرکن و میردریکوند (1387) به فارسی برگردانده اند. برای سنجش گرایش به شبکه‌های اجتماعی، از پرسشنامه محقق‌ساخته استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل همۀ دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، 384 نفر بوده است. شیوه نمونه‌گیری در پژوهش، خوشه‌ای چندمرحله‌ای است. از 384 پرسشنامه توزیع شده، 346 پرسشنامه به‌­صورت کامل تکمیل و به پژوهشگر برگشت داده شدند. یافته‌های حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان دادند که میان تنهایی عاطفی با گرایش به استفاده از شبکه‌های اجتماعی، رابطۀ آماری مثبت و معنادار (*0/358) و میان تنهایی اجتماعی با گرایش به استفاده از شبکه­‌های اجتماعی (**0/311) رابطه معنا‌دار و مثبت وجود دارد. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیونی نشان داد که تنهایی عاطفی 36/5 درصد و تنهایی اجتماعی 11/7 درصد از تغییرات گرایش به شبکه‌های اجتماعی را پیش‌بینی می‌کنند. متغیر تنهایی (در دو بعد عاطفی و اجتماعی) در مجموع قادر به پیش‌بینی حدود 48/2 درصد از گرایش به استفاده از شبکه‌های اجتماعی است و نتایج تحلیل واریانس نشان داد که تنهایی عاطفی و تنهایی اجتماعی اثری معنا‌دار بر گرایش دانش آموزان مورد مطالعه به استفاده از شبکه‌های اجتماعی دارند.