خودافشایی والدین، به­‌ویژه مادران، نزد فرزندان رخداد رایجی است که در بافت رابطه والد-فرزندی با انگیزه­‌های گوناگون رخ می­‌دهد و در صورت نامناسب بودن می­‌تواند برای فرزندان استرس­‌آور باشد. با وجود این اطلاعات کمی در مورد شرایط و دلایل ترغیب­‌کننده والدین به خودافشایی و شیوه‌­های انجام آن وجود دارد. از این رو مطالعه حاضر با هدف شناسایی دلایل و راهبردهای به­‌کارگرفته شده مادران برای خودافشایی نزد فرزندان انجام شده است. در این مطالعه کیفی و برپایه روش پدیدارشناسی توصیفی، جامعه آماری شامل مادران غیرمطلّقه ساکن شهر تهران طی سالهای 1400-1399 و دارای حداقل یک فرزند 35-10 ساله بوده است که 22 نفر از آنها از طریق تبلیغات در فضای مجازی و با روش نمونه‌­گیری هدفمند انتخاب شدند. گردآوری داده­‌ها از طریق مصاحبه عمیق نیمه‌­ساختاریافته تا رسیدن به اشباع داده‌­ها ادامه یافت. تحلیل داده­‌ها به روش پدیدارشناسی کولایزی دو محتوای اصلی را نشان داد که عبارت‌­اند از: 1) مادران به دلایل گوناگون از جمله تخلیه هیجانی، دریافت حمایت و آموزش به فرزند خودافشایی می‌­کنند، 2) راهبردهای به­‌کارگرفته شده مادران در خودافشایی شامل چگونگی بیان، مقدار خودافشایی، زمان گفتن و وضع قوانین است. پیشنهاد می­‌شود که مشاوران حوزه خانواده بر پایه نتایج این مطالعه، برای پیشگیری از وقوع پیامدهای منفی خودافشایی، به والدین در تشخیص دلایل تحریک­‌کننده آنها به خودافشایی و شیوه­‌های مناسب ابراز آن یاری‌­رسان باشند.