شناسایی عوامل فردی و اجتماعی مؤثر در کیفیت زندگی بیماران ام اس، نقشی مؤثر در برنامه­‌ریزی، فرایند درمانگری و تغییر سبک زندگی آنها دارد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوی ساختاری تبیین کننده کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام اس بر اساس سبک زندگی ارتقادهنده با میانجیگری سرمایه روانشناختی انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه افراد مبتلا به ام اس عضو انجمنهای ام اس استان مازندران (شامل ساری، آمل، نوشهر و چالوس، تنکابن و رامسر) به تعداد تقریبی 1600 نفر بود که به شیوه هدفمند 305 نفر به عنوان نمونه آماری مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار پژوهش عبارت بود از پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام اس  (2001)،پرسشنامه سبک زندگی ارتقادهندۀ سلامت واکر و همکاران (1987) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی لوتانز(2007). تجزیه و تحلیل داده‌­ها با استفاده از معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار 26Amos انجام شده است. یافته ها نشان دادند که ضریب مسیر مستقیم میان سبک زندگی ارتقادهندۀ سلامت و کیفیت زندگی ((0/001=P، -0/809 =β) و ضریب مسیر مستقیم میان سرمایه روانشناختی و کیفیت زندگی(0/001=P،-0/839 =β) منفی و در سطح 0/01 معنادار است. همچنین یافته­‌ها نشان دادند که ضریب غیر مستقیم میان سبک زندگی ارتقادهنده و کیفیت زندگی منفی و در سطح 0/01 معنادار است (0/001=P، -0/498 =β). در نتیجه برخورداری از یک سبک زندگی سالم در تعامل با منابع روانشناختی مثبت مانند امیدواری، خوش­‌بینی، خودکارآمدی و تاب آوری می‌­تواند سبب سازگاری فرد مبتلا به بیماری در شرایط سخت زندگی و بهبود کیفیت زندگی شود.