الگوهای ارتباطی سالم میان اعضای خانواده و ناگویی خلقی پایین کودکان موجب افزایش موفقیت دانش‌­آموزان در امر تحصیل می­‌شود. بر همین اساس، بررسی و مطالعه عوامل اثرگذار بر الگوهای ارتباطی خانواده و ناگویی خلقی کودکان، به جهت تأثیری که بر بهداشت روانی افراد دارند، حائز اهمیت فراوان است. از این رو هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش واقعیت‌­درمانی بر الگوهای ارتباطی خانواده و ناگویی خلقی دانش­‌آموزان پسر پایه ششم ابتدایی بود. روش پژوهش شبه‌­آزمایشی با طرح پیش­‌آزمون-پس‌­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همۀ دانش‌­آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 بود. به دلیل کثرت افراد جامعه آماری، در مرحله نخست از روش نمونه‌­گیری خوشه‌­ای استفاده شد. در مرحله دوم، تعداد 32 نفر به­‌عنوان نمونه انتخابی به روش نمونه­‌گیری تصادفی مشخص و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (یک ساعت) هر هفته یک بار مورد آموزش واقعیت­‌درمانی قرار گرفتند. برای گرد­آوری داده­‌ها از مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (2006) و پرسشنامه الگوی ارتباطات خانواده فیتزپاتریک و ریچی (1994) استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده‌­ها، از روش تحلیل کوواریانس استفاده شده است. نتایج نشان داد که آموزش واقعیت­‌درمانی، الگوی ارتباطات خانواده و ناگویی خلقی را بهبود می‌­بخشد (0/01> p). از این رو، روش آموزشی مبتنی بر واقعیت‌­درمانی، برای افزایش الگوی ارتباطات مثبت خانوادگی و کاهش ناگویی خلقی دانش‌­آموزان توصیه می­‌شود.