هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر نقش عملکرد خانواده در خود ارزشمندی و نشاط در افراد آهسته‌گام مبتلا به نشانگان داون با و بدون اختلال آلزایمر در شهرهای تهران و باکو بوده است. روش پژوهش حاضر از نوع علی– مقایسه‌ای (پس رویدادی) است. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به سندرم داون مبتلا به اختلال آلزایمر و بدون اختلال آلزایمر بود که به صورت هدفمند ۴۰ نفر از افراد مبتلا به سندرم داون در شهر باکو و۴۰ نفر از افراد مبتلا به سندرم داون در شهر تهران به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این پژوهش، برای گردآوری اطلاعات لازم از پرسشنامه ویژگیهای شخصیتی نئو (کاستا و مک‌کری،1992) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (آرگایل و همکاران، 1989) استفاده شده است. بر اساس نتایج پژوهش حاضر و با استفاده از آزمون مانوا می‌توان گفت تفاوت ویژگیهای شخصیتی و نشاط افراد آهسته‌گام مبتلا به نشانگان داون با اختلال آلزایمر و بدون اختلال در تهران و باکو معنادار است. میانگین ویژگیهای شخصیتی مانند وظیفه‌شناسی، انعطاف‌پذیری، توافق‌پذیری و برونگرایی و نشاط در شهر باکو نسبت به تهران بیشتر بود، به جز روان‌رنجوری که میانگین آن در افراد مورد مطالعه در تهران بیشتر دیده شد. از این رو پیشنهاد می‌شود که در زمینه نگهداری و آموزش خانواده این افراد در تهران تغییراتی ایجاد شود.
