هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش تحلیل روابط متقابل بر خودتنظیمی هیجانی دانش‌­آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود که دارای تعارض با والدین خود بودند. طرح پژوهشی از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا نیمه­‌آزمایشی از نوع پیش‌­آزمون- پس‌­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش‌­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر کامیاران در سال تحصیلی 97-1396 بود که دارای تعارض با والدین خود بودند. با به‌­­کارگیری روش نمونه‌­گیری خوشه­‌ای چندمرحله­‌ای 24 نفر انتخاب و ابزارهای پژوهش روی آنها اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارض والد- فرزند (اشتراس، 1979) و پرسشنامه تنظیم هیجان (گارنفسکی و کرایج،2006) بود. آموزش تحلیل روابط متقابل به مدت هشت جلسه 90 دقیقه­‌ای روی گروه آزمایشی اجرا شد و طی این مدت روی گروه کنترل هیچ مداخله‌­ای صورت نگرفت. داده­‌های پژوهش از طریق آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش تحلیل روابط متقابل بر افزایش میزان سازش­‌یافتگی و کاهش میزان سازش‌­نایافتگی گروه آزمایش اثری معنادار داشته است(P<0/05). یعنی در مرحله پس‌­آزمون میانگین راهبردهای سازش‌­یافته تنظیم هیجان در دختران افزایش و میانگین راهبردهای ناسازش­‌یافته، کاهش یافته است. از یافته­‌های پژوهش چنین می­‌توان نتیجه­‌گیری کرد که آموزش تحلیل روابط متقابل می­‌تواند بر تنظیم هیجانات افراد دارای تعارض مؤثر باشد.