هدف پژوهش حاضر طراحی و ارزیابی اثربخشی برنامه مدیریت ‌‌رفتاری خانواده‌- محور بر میزان رضایتمندی زوجیت والدین دارای کودکان بیش‌­فعال بوده است.  این پژوهش کاربردی و نیمه­‌آزمایشی با طرح پیش‌­آزمون- پس‌­آزمون و گروه گواه و جلسه پیگیری است. جامعه آماری همۀ والدین کودکان بیش‌­فعال شهر تهران بود. تعداد 64 والد با روش نمونه­‌گیری در دسترس انتخاب و در گروههای آزمایش و کنترل گمارش شدند. گروه آزمایش، آموزش 10 جلسه‌ای دریافت کرد ولی گروه گواه بدون آموزش در نوبت انتظار ماند. ابزار غربالگری و گرد­آوری داده‌­ها، مقیاس درجه­‌بندی تشخیص بیش‌­فعالی کانرز(1999) و مقیاس رضایتمندی زوجیت افروز(1390) بود. برای تحلیل داده­‌ها از تحلیل واریانس با تکرار سنجش(اسپانوا) استفاده شده است. یافته‌­ها نشان دادند که اثربخشی برنامه خانواده- ­محور بر افزایش رضایتمندی زوجیت والدین، مثبت و معنادار است. محتوای برنامه مبتنی بر پشتوانه نظری بارکلی(1394) و افروز(1390) بوده و ضریب همبستگی آن (0/89) و پایایی آن به میزان 0/88=  α بوده است. اثربخشی آزمایشی برنامه، تفاوتی معنادار (0/51±) در سطح 0/05=α نشان داده است. می­‌توان گفت برنامه مذکور بر افزایش رضایتمندی زوجیت والدین اثربخشی معنادار داشته و نتایج در دوره پیگیری دوماهه نیز پایدار بوده است. برنامه خانواده- ‌محور، بر افزایش رضایتمندی زوجیت، اثربخشی داشت و این نتایج در دوره ‌پیگیری دوماهه نیز پایدار بود. تعمیم‌­پذیری محدود از محدودیتهای این پژوهش بود. پژوهش در این زمینه در سایر جوامع ‌آماری، گروهها و فرهنگهای گوناگون و نیز برای کاهش تنش والدین و همچنین طراحی برنامه‌ مدرسه-‌محور توصیه می­‌شود.