هدف پژوهش حاضر4 بررسی اثربخشی زوجدرمانی هیجان- محور بر بهبود سازگاری زناشویی و صمیمیت زوجها بود. طرح این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل است. 32 نفر از والدین دانشآموزان (16 زوج) مراجعه کننده به کلینیکهای مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران به شیوه نمونهگیری در دسترس و بر اساس ملاکهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه زوجدرمانی هیجان- محور (8 زوج- 16 نفر) و کنترل (8 زوج- 16 نفر) تقسیم شدند. گروه زوجدرمانی هیجان- محور، تحت ده جلسه درمانی و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. به منظور پیگیری پایداری درمان، متغیر وابسته دو ماه پس از درمان نیز اندازهگیری شد. برای سنجش میزان سازگاری زناشویی از پرسشنامه اسپانیر(1976) و برای سنجش صمیمیت زوجها از پرسشنامه صمیمیت واکر و تامسون (1983) استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با اندازهگیری مکرر روی یک عامل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که زوجدرمانی هیجان- محور نسبت به گروه کنترل منجر به تغییرات مؤثر و ماندگاری در مؤلفههای سازگاری و صمیمیت زوج شد (0/05>P). از این رو براساس یافتههای پژوهش حاضر می توان رویکرد زوجدرمانی هیجان- محور را به عنوان یک رویکرد اثربخش در بهبود روابط زناشویی، سازگاری و صمیمیت به کار برد که در نهایت میتواند منجر به تداوم زندگی زناشویی شود.