هدف پژوهش حاضر بررسی ادراک محیط کلاسی و خانوادگی دانش­‌آموزان دوره متوسطه دوم به منزلۀ پیش‌­بینی­‌کننده­‌های ‌رفتارهای پیشرفت آنها با نظرگرفتن هیجانهای تحصیلی در نقش میانجی بود. جامعه ‌آماری، دانش‌آموزان دبیرستانی دوره دوم متوسطه شهرستان گلبهار در سال تحصیلی 1400-1399 بودند. نمونه‌گیری به صورت خوشه‌ای بود به­‌طوری­‌که از میان هشت دبیرستان، سه مدرسه پسرانه و دو مدرسه دخترانه انتخاب شدند. به دلیل شیوع کووید-19 و تعطیلی مدارس، پرسشنامه‌ها به فرم الکترونیکی تبدیل و در گروههای درسی مجازی کلاسها قرار داده شدند. سپس، تعداد 355 دانش‌آموز (95 پسر و 260 دختر) پرسشنامه‌­های ادراک از محیط کلاس فراسر و همکاران(1996)، ادراک از محیط خانواده گرولنیک و همکاران(1997)، هیجانهای تحصیلی پکران(2005) و انگیزش پیشرفت هرمنس(1970) را به منزلۀ شاخصی از رفتار­های پیشرفت تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از ضرایب رگرسیون و مدل­‌یابی معادله ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که ادراک محیط ‌کلاسی و خانوادگی و هیجانهای تحصیلی در رگرسیونهای جداگانه توانستند رفتارهای پیشرفت را پیش‌بینی ‌کنند، اما زمانی‌که این متغیرها همزمان وارد مدل ساختاری با میانجیگری هیجانهای تحصیلی شدند ادارک محیط کلاس و خانواده صرفاً از طریق هیجانها توانستند رفتارهای پیشرفت را پیش‌‌بینی کنند. این نتیجه، حاکی از نقش بارز هیجانهای تحصیلی به منزلۀ میانجی این رابطه است. بنابراین، معلمان در سطح کلاس درس و والدین در خانواده باید جوی مطلوب ایجادکنند تا زمینه ادراکاتی مطلوب برای دانش‌آموزان شکل بگیرد که شکل­‌گیری چنین ادراکاتی به نوبه خود هیجاناتی مثبت برای شکل­‌دهی رفتارهای پیشرفت آنها مهیا می‌­سازد.