هدف این پژوهش تعیین و مقایسه اثربخشی رویکرد هیجان - مدار و طرحواره- درمانی بر مشکلات برونی‌­سازی فرزندان (دانش‌­آموزان) مادران سرپرست خانوار بود. این پژوهش از نوع نیمه­‌تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان سرپرست خانواری تشکیل دادند که حداقل یک فرزند دانش‌­آموز داشتند. از این جامعه بعد از غربالگری، 45 نفر با روش در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری آزمایشی 1، گروه آزمایشی 2 و گروه کنترل، جایگزین شدند. یافته‌­های مورد نیاز از طریق پرسشنامه نشانگان برونی­‌سازی آخنباخ در سه نوبت پیش‌­آزمون، پس‌­آزمون و آزمون پیگیری گردآوری شدند و با نرم‌­افزار SPSS و آزمونهای اندازه‌گیری مکرر مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته­‌های پژوهش نشان دادند که میانگین برونی‌­سازی نمره گروه هیجان - مدار از 46/13 به 35/15 و گروه طرحواره­-درمانی از 46/00 به 35/26  کاهش پیدا کرده و نتایج تحلیل اندازه‌­گیری مکرر نشان داده است که هر دو درمان هیجان­ - مدار و طرحواره- درمانی بر کاهش مشکلات برونی­‌سازی فرزندان مادران سرپرست خانوار اثربخش است (p<0.001). نتایج مقایسه زوجی، نشان داد که میان اثربخشی دو درمان تفاوت معنا­دار وجود ندارد.