هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شیوۀ تدریس مشارکتی و تدریس رقابتی بر میزان مشارکت ورزشی دانش‌­آموزان دچار اضطراب اجتماعی اندام بوده است. جامعه آماری شامل همه دانش‌­آموزان دختر مدرسه راهنمایی فدک شهرستان فارسان در سال تحصیلی 98-1397 بود که از میان آنها نمونه ای با حجم 120 نفر  به صورت نمونه­‌گیری خوشه­‌ای انتخاب شد، سپس دانش­‌آموزان به صورت تصادفی به سه نمونه 40 نفری تقسیم شدند که شامل گروه مشارکتی، گروه کنترل و گروه رقابتی بودند. روش پژوهش شامل پیش‌­آزمون و پس‌­آزمون با نمونه­‌های مجزاست. داده‌­ها با روش آماری تحلیل واریانس و کوواریانس با اندازه‌­های تکراری و آزمونهای t زوجی، باکس، گرین هاوس – گیزر و ماچلی تحلیل شدند. در پیش‌­آزمون و پس‌­آزمون همۀ دانش‌­آموزان پرسشنامه‌­های انگیزش ورزشی، اضطراب اجتماعی اندام و عزت­‌نفس را تکمیل کردند. نمونۀ انتخاب شده، در پیش آزمون شـرکت کردنـد که شـامل عوامـل آمـادگی جسـمانی و حرکتی بـود. پس از 14 جلسه پس­آزمون به عمل آمد. نتایج نشان داد که هر دو شیوۀ تدریس مشارکتی و رقابتی بر دانش‌­آموزان دارای اضطراب اندام مؤثرند، اما تأثیر تدریس مشارکتی مثبت و دارای ثبات است. یعنی تدریس مشارکتی اثر مثبت بر عز‌‌ت‌­نفس و مشارکت ورزشی می­گذارد و سبب کاهش اضطراب اجتماعی اندام می‌­شود. روش رقابتی سبب افزایش مشارکت ورزشی  می­شود، اما عزت­‌نفس را کاهش و اضطراب را  افزایش می­‌دهد.