هدف مطالعه حاضر بررسی مدل ساختاری انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه در دانش‌آموزان دختر دوره ابتدایی با تأکید بر نقش میانجیگر خودکارآمدی بوده است. جامعه مورد پژوهش، همۀ دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم مدارس دوره ابتدایی شهر خرم آباد در سال 98-1397 بود که با استفاده از روش نمونه­‌گیری تصادفی خوشه ای 300 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. بر اساس دستورالعمل هو و بنتلر (1999) به ازای هر متغیر 15 نفر انتخاب و 28 پرسشنامه به دلیل ناقص بودن کنار گذاشته شدند. در نهایت نمونه به 272 مورد تقلیل یافت. داده­‌ها با استفاده از مقیاس جو خانواده موس و موس (1986)، پرسشنامه خودکارآمدی برای کودکان (موریس، 2001) و مقیاس چندبعدی رضایت از زندگی دانش آموزان هوبنر (2001) گردآوری شدند. مدل معادلات ساختاری به مثابه یک روش آماری برای تحلیل داده‌­ها به کار برده شده است. نتایج نشان داده که انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه رابطه معنادار داشته اند. همچنین آزمون میانجیگری به وسیله روش بوت استرپ نشان­‌دهندۀ معناداری نقش میانجیگر خودکارآمدی در رابطه انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه بود. در تبیین یافته‌ها می‌توان گفت که وقتی فرزندان ادراکی صمیمانه و بدون کنترل و حفاظت از رابطه با والدین خود داشته و دارای خانواده منسجمی باشند، از طریق باور به توانایی خویش در جهت موفقیت در زمینه­‌های تحصیلی، هم رضایت و خرسندی از زندگی تحصیلی و هم کنترل‌­پذیر بودن پیامد اعمال خویش را تجربه خواهند کرد. ازآنجایی‌که دانش‌­آموزان خودکارآمد تلاش و زمان بیشتری برای کار و مطالعه صرف می­کنند، نتایج تحصیلی بهتر و در نتیجه رضایت بیشتری از مدرسه دارند.