پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی برنامه همکاری خانه و مدرسه بر خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی والدین دانش آموزان پایه اول ابتدایی مدارس دولتی شهر تبریز انجام شده است. طرح پژوهش بر پایۀ پژوهشهای نیمه‌­تجربی از نوع پیش‌­آزمون – پس‌­آزمون با گروه گواه استوار است. جامعۀ آماری پژوهش شامل تمام خانواده­‌های دانش آموزان پایه اول ابتدایی شهر تبریز بود که در سال تحصیلی 98-1397 در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند. با توجه به مداخله ای بودن پژوهش و اهمیت رضایت شرکت­‌کنندگان، برای انتخاب نمونه آماری از روش نمونه‌­گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد، سپس، نمونه ای شامل 40 خانواده انتخاب و در دو گروه (20 خانواده گروه آزمایش و 20 خانواده گروه کنترل) قرار داده شدند. برنامه همکاری خانه و مدرسه به مدت 8 جلسه 2 و نیم ساعته (هر هفته یک جلسه) برای گروه آزمایش اجرا شد. در این مدت هیچ برنامه ای برای گروه کنترل اجرا نشد. داده­‌های هر دو گروه با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور قابل ملاحظه‌­ای تغییر یافته است و در جهت مثبت افزایش معنا­دار نشان می­‌دهد (0/05>p).  با توجه به نتیجۀ مداخلۀ ارائه شده، نتایج حاکی از آن است که شرکت در برنامه همکاری خانه و مدرسه می­‌تواند میزان خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی والدین را افزایش دهد.