:: دوره 16، شماره 2 - ( 6-1398 ) ::
جلد 16 شماره 2 صفحات 137-123 برگشت به فهرست نسخه ها
اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم
اکرم احمدی ، زهره رئیسی
چکیده:   (3824 مشاهده)
فشار روانی که به مادران کودکان اوتیسم وارد می‌شود، منجر به کاهش خودکارآمدی این مادران می‌شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم انجام گرفته است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را مادران دارای کودک اوتیسم شهر اصفهان تشکیل دادند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی به دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. به دلیل ریزش نمونه، 10 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه باقی ماندند. ابزار پژوهش، مقیاس خودکارآمدی مادران برکلی ساخته هالووی و همکاران (2005) بود. گروه آزمایش هشت جلسه ۹۰ دقیقه‌ای درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند و برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای اعمال نشد. داده‌ها با بهره‌گیری از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش خودکارآمدی و مؤلفه‌های آن (مسئولیت‌پذیری، خودمدیریتی، پذیرش فرزند و ارزیابی مثبت فرزند) در مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر بوده است (0/05>p). از این رو می‌توان گفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند در افزایش خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر باشد و از طریق این نوع درمان می‌توان به مادران دارای کودکان اوتیسم کمک کرد.
 
 
واژه‌های کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، خودکارآمدی، مادران دارای کودک اوتیسم
متن کامل [PDF 678 kb]   (2372 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1396/8/29 | پذیرش: 1397/2/16 | انتشار: 1398/6/3


XML   English Abstract   Print



بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.
دوره 16، شماره 2 - ( 6-1398 ) برگشت به فهرست نسخه ها