هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش پذیرش و تعهد با رویکرد مبتنی بر تنظیم هیجان (مدل گراس) بر تعلل­‌ورزی تحصیلی، تاب­آوری و افسردگی دانش‌­آموزان پسر دورۀ متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­‌فعالی بود. طرح پژوهش شبه­‌آزمایشی بود. جامعه آماری را دانش­‌آموزان پسر دوره متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­‌فعالی تشکیل می‌­دادند که در سال تحصیلی 98-1397 در مدارس شهرستان تبریز مشغول به تحصیل بودند. از این تعداد 40 نفر به‌­عنوان نمونه به‌­شیوه هدفمند انتخاب شدند و به­‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (آموزش پذیرش و تعهد و تنظیم هیجان) و گروه کنترل جایگزین شدند (گروه پذیرش و تعهد 13نفر، گروه تنظیم هیجان 12 نفر و گروه انتظار 15 نفر). گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای گردآوری داده­‌ها از مقیاس افسردگی بک(1967)، مقیاس ﺗﻌﻠﻞورزی تحصیلی سولومون و راث­‌بلوم (1984) و مقیاس تاب­آوری کانر و دیویدسون (2003) استفاده شد. برای تحلیل داده‌­ها از تحلیل کوواریانس با به‌­کارگیری نرم‌­افزار SPSS نسخه 21 استفاده شده است. در هر سه متغیر، میان سه گروه تفاوت معنادار آماری وجود داشت (افسردگی: 0/01>p ؛ 14/81=F؛  تاب­‌آوری: 0/01>p ؛ 9/84=F؛ و تعلل­‌ورزی: 0/01> p ؛ 15/15=F). مقایسه زوجی نشان داد که هر دو آموزش نسبت به گروه کنترل اثربخشی بهتری داشتند. در هر سه متغیر گروه پذیرش و تعهد عملکردی بهتر داشتند. آموزش پذیرش و تعهد نسبت به روش آموزش تنظیم هیجان بیشتر سبب کاهش افسردگی و تعلل­‌ورزی تحصیلی و افزایش تاب­‌آوری دانش­‌آموزان پسر مبتلا به نقص توجه/ بیش‌­فعالی می‌­شود.