هدف از پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری برای پیش‌بینی پیشرفت تحصیلی از طریق سبکهای فرزندپروری و تعامل والد- فرزندی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم بوده است. جامعه پژوهشی شامل همۀ دانش آموزان دختر و پسر پایه‌های دهم و یازدهم دوره متوسطه شهر تهران به تعداد 123240 نفر در سال تحصیلی 96-1395 بوده که از میان آنها 400 نفر(220 دختر و 180 پسر) با بهر‌ه‌گیری از فرمول مورگان به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند و به پرسشنامه های سبکهای فرزندپروری بامریند(1973) و مقیاس رابطه والد- فرزند(فاین و همکاران، 1983) پاسخ داده اند. نتایج این پژوهش نشان داد که سبک فرزندپروری اقتداری تأثیر مستقیم مثبت و معنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد. سبک فرزندپروری استبدادی تأثیر مستقیم منفی و معنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد، در حالی‌که سبک فرزندپروری سهل ا‌‌نگار تاثیر مستقیم منفی و غیرمعنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد. همچنین، ضرایب همبستگی میان ابعاد تعامل والد- فرزند و پیشرفت تحصیلی نشان داد که عاطفه مثبت مادر، ارتباط یا گفت و شنود و همانندسازی مادر همبستگی مثبت و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارند، در حالی‌که آزردگی/سردرگمی نقش همبستگی منفی و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارد. همچنین، عاطفه مثبت پدر، ارتباط یا گفت و شنود و مشارکت پدر، همبستگی مثبت و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارند، اما، خشم پدر همبستگی منفی و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارد.
Mehraban S, Karami, Ph.D. A, Asadzadeh, Ph.D. H, SotoudehAsl, Ph.D. N. A Structural Model to Predict Academic Achievement based on Parenting Styles and Parent-Child Relationship among High School Students. QJFR 2019; 16 (2) :7-26 URL: http://qjfr.ir/article-1-1095-fa.html
مهربان سید علی، کرمی ابوالفضل، اسدزاده حسن، ستوده اصل نعمت. تدوین مدل ساختاری برای پیش بینی پیشرفت تحصیلی از طریق سبکهای فرزندپروری و تعامل والد- فرزندی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر تهران. فصلنامه علمی- پژوهشی خانواده و پژوهش. 1398; 16 (2) :7-26
